امید، بسیار با ایمان در ارتباط است!

 نویسندۀ رساله به عبرانیان ۱۱: ۱ در رابطه با امید به ما می گوید؛ ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم.

برای مسیحیان، امید، درک اینست که همانطور که ما تغییر می کنیم بر وعده های خدا اعتماد داریم، رومیان ۸: ۲۸؛ می‌دانیم در حق آنان که خدا را دوست می‌دارند و بر طبق ارادۀ او فرا خوانده شده‌اند، همۀ چیزها با هم برای خیریت در کار است.

متقاعد شدن بر اینکه، مهم نیست که اوضاع چه می باشند، برنامۀ خدا برای زندگی ما؛ فکرهایی را که برای شما دارم می‌دانم، که فکرهای سعادتمندی است و نه تیره‌بختی، تا به شما امید بخشم.. ارمیاء ۲۹: ۱۱

کتابمقدس پر است از نمونه های افرادی است که بر وعده های خدا امید داشته اند. ابراهیم، پاتریارخ، پدر ایمانی ما نمونه ای بارز از آن می باشد.

وقتی که ابراهیم ۷۵ ساله بود، خدا وعده داد که او را برکت داده و نسلی بزرگ خواهد بخشید، پیدایش ۱۵: ۵ و ۶؛ و اَبرام را بیرون برده، گفت: به سوی آسمان بنگر و ستارگان را بشمار، اگر بتوانی آنها را بشماری!آنگاه به اَبرام فرمود: نسل تو نیز چنین خواهد بود. اَبرام به خداوند ایمان آورد، و او این را برای وی پارسایی به شمار آورد.

با وجود ایمانی که او داشت، عبرانیان ۶: ۱۵ می گوید؛ و بدین‌گونه، ابراهیم پس از آنکه با شکیبایی انتظار کشید، وعده را یافت.

او برای ۲۵ سال انتظار کشید تا کامل شدن امید خود را ببیند. اما با این وجود او به خدا اعتماد داشت.

ملاحظه می کنید؟ امید ابراهیم بر توانائی خود برای بچه دار شدن نبود، بلکه ریشه بر خدای قابل اعتماد و تغییر ناپذیر بود تا اینکه وعدۀ خود تحقق بخشد.

نویسندۀ عبرانیان در فصل ۶: ۱۶ الی ۱۸ از ما می خواهد تا از او سرمشق بگیریم؛ آدمیان به کسی بزرگتر از خود سوگند می‌خورند و سوگند، سخن شخص را تضمین می‌کند و به همۀ بحثها پایان می‌بخشد. به همین‌سان، چون خدا خواست تغییرناپذیر بودن قصد خود را بر وارثان وعده‌ها هر چه آشکارتر سازد، آن را با سوگند تضمین کرد، تا به واسطۀ دو امر تغییرناپذیر، که ممکن نیست خدا دربارۀ آنها دروغ بگوید، ما از دلگرمی بسیار برخوردار شویم، ما که گریخته‌ایم تا امیدی را که پیش روی ما قرار داده شده است، به چنگ گیریم.

و در آیۀ ۱۹ ادامه داده امید او را توضیح می دهد؛ این امید، به منزلۀ لنگری محکم و ایمن برای جان ماست، امیدی که به محرابِ درون حجاب راه می‌یابد…

ما وقتی امیدمان تنها بر خود و اطرافیان مان قرار داشته باشد، خیلی زود ناامید خواهیم شد! امثال سلیمان ۱۳: ۱۲؛ امیدِ به تعویق افتاده، دل را بیمار می‌سازد…

چگونه امید ما بر خدا پرورش می یابد؟

• خود را به خداوند تسلیم کنید. خدا منبع امید ما می باشد. اول پطرس ۵: ۶ و ۷؛ پس خویشتن را زیرِ دست نیرومند خدا فروتن سازید تا در زمان مناسب سرافرازتان سازد.همۀ نگرانیهای خود را به او بسپارید زیرا او به فکر شما هست.
• ایمان خود را تقویت کنید. اول تواریخ ۱۶: ۱۱ الی ۲۱
• به زمانبندی خدا اعتماد کنید.
• از خدا سپاسگزاری کنید. رومیان ۵: ۱ الی ۵؛ پس چون از راه ایمانْ پارسا شمرده شده‌ایم، به واسطۀ خداوندمان عیسی مسیح از صلح با خدا برخورداریم. ما توسط او، و از راه ایمان، به فیضی دسترسی یافته‌ایم که اکنون در آن استواریم، و به امید سهیم شدن در جلال خدا فخرمی‌کنیم.  نه تنها این، بلکه در سختیها نیز فخر می‌کنیم، زیرا می‌دانیم که سختیها بردباری به بار می‌آورد و بردباری، شخصیت را می‌سازد، و شخصیت سبب امید می‌گردد؛ و این امید به سرافکندگی ما نمی‌انجامد، زیرا محبت خدا توسط روح‌القدس که به ما بخشیده شد، در دلهای ما ریخته شده است.

در آخر شما را تشویق می کنم تا به حضور خدا آمده اجازه دهید تا محبت او را شناخته، ایمان شما بر او و وعده های او قرار گیرد تا امید شما ثمر بیاورد.

کشیش الناتان باغستانی